XX (LII)

Felix, qui propriis aevum transegit in arvis,

ipsa domus puerum quem videt, ipsa senem;

qui baculo nitens in qua reptavit harena

unius numerat saecula longa casae.

5 illum non vario traxit fortuna tumultu,

nec bibit ignotas mobilis hospes aquas.

non freta mercator tremuit, non classica miles,

non rauci lites pertulit ille fori.

indocilis rerum, vicinae nescius urbis

10 adspectu fruitur liberiore poli.

frugibus alternis, non consule computat annum:

autumnum pomis, ver sibi flore notat.

idem condit ager soles idemque reducit,

metiturque suo rusticus orbe diem,

15 ingentem meminit parvo qui gemine quercum

aequaevumque videt consenuisse nemus,

proxima cui nigris Verona remotior Indis

Benacumque putat litora Rubra lacum.

sed tamen indomitae vires firmisque lacertis

20 aetas robustum tertia cernit avum.

erret et extremos alter scrutetur Hiberos:

plus habet hic vitae, plus habet ille viae.