Aelian on Basilisks
A note to Pseudodoxia Epidemica, Book III, chapter 7

From Aeliani de natura animalium libri XVII, II.v (p. 21), II.vii (p. 22), III.31 (p. 44). In Gesner's translation, from the Jacobs edition of 1832:

II.

V. Ex aspidis quidem vulnere longo tempore quispiam sanus fieri possit, vel exsectionem membri, vel exustionem ignis fortiter patiendo, et necessariis medicamentis malum sistendo, ne serpat longius. Basiliscus vero etsi magnitudine palmi sit, tamen vel serpentem maxima illius adspectu non longo post intervalle, sed statim, exspirationis appulsu torrescit; et si baculum, quem quispiam teneat, momorderit, baculi dominus necatur.

VII. In Africa mulos vel caseos, vel siti animo deficientes, Archelaus ait, plerosque mortuos humi jacere projectos: saepeque magnamm serpentium vim confluere ad eorum cadavera depascenda, easque basilisci exaudito sibilo, se statim in cavernas et sub arena abdere; illum vero eo profectum tranquille prandere: postea vero quam pransus sit, sibilo repetito abire; [serpentes vero postea cadavera mulorum coenamque ex ipsis quam longissime fugere et detestari].

III.

Gallinaceus leoni terrorem incutit; eandemque avem timet basiliscus, ut fertur, atque ad conspectum ejus contremiscit, et canentem audiens [convulsione adfectus] moritur. Quam rem non ignorantes, qui per Africam [ejusdam animalis altricem] iter faciunt, metu basilisci gallum itineris comitem et socium sibi adjungunt, qui eos a tanto malo liberet.


This page is maintained by James Eason.